Η χαμένη ευκαιρία του Κώστα Καραμανλή του Στεφανου Kασιματη
Δεν έχει σημασία πόσο καλός είναι ο ηθοποιός, όταν η παράσταση είναι για τα μπάζα. Τον βλέπω να αφρίζει, να ιδρώνει, να ωρύεται• και, ειλικρινά, τον λυπάμαι. Περισσότερο όμως θλίβομαι, αναλογιζόμενος την τεράστια ευκαιρία που δόθηκε το 2004 στον Κώστα Καραμανλή και την άφησε να φύγει. Ηταν μεγαλύτερη, νομίζω, από εκείνην που δόθηκε στον Ανδρέα Παπανδρέου το 1981. Τότε, το ΠΑΣΟΚ ερχόταν στα πράγματα ως εκφραστής των ηττημένων του Εμφυλίου, τους οποίους η Δεξιά επί δεκαετίες κρατούσε στριμωγμένους στη γωνία. Οι δεξιοί ψηφοφόροι έφριτταν με το ΠΑΣΟΚ της εποχής, φοβούμενοι ότι ο Ανδρέας φέρνει μαζί του τους Μαυροσκούφηδες του Βελουχιώτη. Είκοσι τρία χρόνια αργότερα, οι ηττημένοι είχαν πια δικαιωθεί (μέσω της εκτόξευσης του δημοσίου χρέους και της διάλυσης του κράτους...) και τη δικαίωσή τους την πληρώνουμε σήμερα όλοι, περιλαμβανομένων των απογόνων τους.
Ο Κώστας Καραμανλής όμως ήλθε στην εξουσία το 2004, έχοντας ακόμη και την ηθική υποστήριξη πολλών από εκείνους που δεν τον είχαν ψηφίσει. Πολιτών του «μεσαίου χώρου», με ενδεχομένως κεντροαριστερές πεποιθήσεις, οι οποίοι ωστόσο καταλάβαιναν ότι ο τόπος είχε ανάγκη από νοικοκύρεμα. Αν όχι, δηλαδή, τη συρρίκνωση του δημοσίου τομέα, τουλάχιστον την περιστολή της κτηνώδους γραφειοκρατίας και της συνακόλουθης διαφθοράς. (Να δανειζόμαστε για δασκάλους, καθηγητές, γιατρούς και νοσοκόμους. Αλλά για τη μισθοδοσία ανεπάγγελτων κομματικών, που διορίζονται πρόεδροι σε διοικητικά συμβούλια απίθανων ιδρυμάτων και οργανισμών, δεν είναι κρίμα;) Αντί για εξορθολογισμό όμως, είδαμε τον Κώστα Καραμανλή απλώς να προεδρεύει ενός γαλάζιου ΠΑΣΟΚ του Σιούφα, του Σουφλιά, των Μανώληδων, των Πουπάκηδων και των άλλων, ώσπου αποφάσισε να δραπετεύσει για να μην εκραγεί η βόμβα της οικονομίας στα χέρια του.
Το ερώτημα είναι τι ακολουθεί στην Κεντροδεξιά – διότι, παρά τις δημόσιες διαβεβαιώσεις του αρχηγού της, εκείνοι που σήμερα τον χειροκροτούν στην πραγματικότητα τον έχουν ήδη ξεγράψει. Αν κρίνω από το γεγονός ότι, στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις, το παραδέχονται ακόμη και παράγοντες της Ν.Δ., οι οποίοι την απεχθάνονται, πολιτικά και προσωπικά, έρχεται η Ντόρα. Διόλου απίθανο μάλιστα είναι να έλθει χωρίς αντίπαλο.
Ο μεν Αντώνης Σαμαράς δεν είναι σοβαρό εμπόδιο στις φιλοδοξίες της Ντόρας, όσο και αν ο ίδιος θα ήθελε να ήταν. Είναι αλήθεια ότι, στο πρόσφατο παρελθόν, το Μαξίμου τον χρησιμοποίησε ως εν δυνάμει ανταγωνιστή της Ντόρας – όπως ακριβώς είχε κάνει ακόμη παλαιότερα με τον Γιώργο Βουλγαράκη. Είναι επίσης αλήθεια ότι ο ίδιος εκμυστηρεύεται στους συνομιλητές του πως σκοπεύει να σταθεί απέναντί της. Το πιθανότερο όμως είναι ότι το κάνει τώρα, με απώτερο σκοπό να μπορεί αργότερα να διαπραγματευθεί το τίποτα με κάτι μικρό για το πολιτικό μέλλον του, αφού –ούτως ή άλλως– μόλις τελευταία πρόλαβε να αποκτήσει πολιτικό παρόν, έπειτα από πολλά χρόνια περιπλάνησης στην πολιτική έρημο. Εξάλλου, στη μετακαραμανλική εποχή της Ν.Δ. το χρίσμα από τον Καραμανλή θα είναι μάλλον μειονέκτημα για όποιον το φέρει.
Υπάρχει ωστόσο και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος: άνθρωπος περισσότερο των εντυπώσεων παρά της ουσίας, που όμως δεν είναι εντελώς επιπόλαιος, εφόσον διακυβεύονται οι φιλοδοξίες του. Εν αντιθέσει προς τον Α. Σαμαρά, του οποίου η επιρροή περιορίζεται στα όρια του παραδοσιακού κοινού της Δεξιάς, ο Δ. Αβραμόπουλος μπορεί να απευθύνεται και στον πέραν της Ν.Δ. κόσμο. Ομως, ως πολιτικός που έχτισε μια επιτυχημένη πορεία, χειριζόμενος με επιδεξιότητα τις εντυπώσεις, θα αντιμετωπίσει τη Ντόρα μόνον υπό την προϋπόθεση ότι θα πετύχει ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Αν κρίνει ότι διακινδυνεύει έναν εξευτελισμό, δεν το έχει σε τίποτα να κάνει μια ωραία τούμπα. Δεν θα είναι η πρώτη φορά (θυμηθείτε το Κίνημα Ελευθέρων Πολιτών...) και θα την κάνει με την ίδια, όπως πάντα, κομψότητα.
Για τον επίλογο, δανείζομαι τη φράση ενός άλλοτε στενού συνεργάτη του Κώστα Καραμανλή, από εκείνους που απογοητεύθηκαν και απομακρύνθηκαν: «Αν δεν είναι ο Φώσκολος που έγραψε το σενάριο αυτής της κατάρρευσης, τότε οπωσδήποτε είναι ο Μητσοτάκης»...
Ο Κώστας Καραμανλής όμως ήλθε στην εξουσία το 2004, έχοντας ακόμη και την ηθική υποστήριξη πολλών από εκείνους που δεν τον είχαν ψηφίσει. Πολιτών του «μεσαίου χώρου», με ενδεχομένως κεντροαριστερές πεποιθήσεις, οι οποίοι ωστόσο καταλάβαιναν ότι ο τόπος είχε ανάγκη από νοικοκύρεμα. Αν όχι, δηλαδή, τη συρρίκνωση του δημοσίου τομέα, τουλάχιστον την περιστολή της κτηνώδους γραφειοκρατίας και της συνακόλουθης διαφθοράς. (Να δανειζόμαστε για δασκάλους, καθηγητές, γιατρούς και νοσοκόμους. Αλλά για τη μισθοδοσία ανεπάγγελτων κομματικών, που διορίζονται πρόεδροι σε διοικητικά συμβούλια απίθανων ιδρυμάτων και οργανισμών, δεν είναι κρίμα;) Αντί για εξορθολογισμό όμως, είδαμε τον Κώστα Καραμανλή απλώς να προεδρεύει ενός γαλάζιου ΠΑΣΟΚ του Σιούφα, του Σουφλιά, των Μανώληδων, των Πουπάκηδων και των άλλων, ώσπου αποφάσισε να δραπετεύσει για να μην εκραγεί η βόμβα της οικονομίας στα χέρια του.
Το ερώτημα είναι τι ακολουθεί στην Κεντροδεξιά – διότι, παρά τις δημόσιες διαβεβαιώσεις του αρχηγού της, εκείνοι που σήμερα τον χειροκροτούν στην πραγματικότητα τον έχουν ήδη ξεγράψει. Αν κρίνω από το γεγονός ότι, στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις, το παραδέχονται ακόμη και παράγοντες της Ν.Δ., οι οποίοι την απεχθάνονται, πολιτικά και προσωπικά, έρχεται η Ντόρα. Διόλου απίθανο μάλιστα είναι να έλθει χωρίς αντίπαλο.
Ο μεν Αντώνης Σαμαράς δεν είναι σοβαρό εμπόδιο στις φιλοδοξίες της Ντόρας, όσο και αν ο ίδιος θα ήθελε να ήταν. Είναι αλήθεια ότι, στο πρόσφατο παρελθόν, το Μαξίμου τον χρησιμοποίησε ως εν δυνάμει ανταγωνιστή της Ντόρας – όπως ακριβώς είχε κάνει ακόμη παλαιότερα με τον Γιώργο Βουλγαράκη. Είναι επίσης αλήθεια ότι ο ίδιος εκμυστηρεύεται στους συνομιλητές του πως σκοπεύει να σταθεί απέναντί της. Το πιθανότερο όμως είναι ότι το κάνει τώρα, με απώτερο σκοπό να μπορεί αργότερα να διαπραγματευθεί το τίποτα με κάτι μικρό για το πολιτικό μέλλον του, αφού –ούτως ή άλλως– μόλις τελευταία πρόλαβε να αποκτήσει πολιτικό παρόν, έπειτα από πολλά χρόνια περιπλάνησης στην πολιτική έρημο. Εξάλλου, στη μετακαραμανλική εποχή της Ν.Δ. το χρίσμα από τον Καραμανλή θα είναι μάλλον μειονέκτημα για όποιον το φέρει.
Υπάρχει ωστόσο και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος: άνθρωπος περισσότερο των εντυπώσεων παρά της ουσίας, που όμως δεν είναι εντελώς επιπόλαιος, εφόσον διακυβεύονται οι φιλοδοξίες του. Εν αντιθέσει προς τον Α. Σαμαρά, του οποίου η επιρροή περιορίζεται στα όρια του παραδοσιακού κοινού της Δεξιάς, ο Δ. Αβραμόπουλος μπορεί να απευθύνεται και στον πέραν της Ν.Δ. κόσμο. Ομως, ως πολιτικός που έχτισε μια επιτυχημένη πορεία, χειριζόμενος με επιδεξιότητα τις εντυπώσεις, θα αντιμετωπίσει τη Ντόρα μόνον υπό την προϋπόθεση ότι θα πετύχει ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Αν κρίνει ότι διακινδυνεύει έναν εξευτελισμό, δεν το έχει σε τίποτα να κάνει μια ωραία τούμπα. Δεν θα είναι η πρώτη φορά (θυμηθείτε το Κίνημα Ελευθέρων Πολιτών...) και θα την κάνει με την ίδια, όπως πάντα, κομψότητα.
Για τον επίλογο, δανείζομαι τη φράση ενός άλλοτε στενού συνεργάτη του Κώστα Καραμανλή, από εκείνους που απογοητεύθηκαν και απομακρύνθηκαν: «Αν δεν είναι ο Φώσκολος που έγραψε το σενάριο αυτής της κατάρρευσης, τότε οπωσδήποτε είναι ο Μητσοτάκης»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου